Jako osada została wzniesiona na miejscu, gdzie 100 lat przed naszą erą Legion Rzymski założył przejściowy obóz wojskowy. Pod koniec pierwszego stulecia przed naszą erą przekształcono go w obóz stały strzegący granic Cesarstwa Rzymskiego na Dunaju. W obozie stacjonowało sześć tysięcy żołnierzy. Obóz wkrótce przekształcił się w osadę wojskową nazwaną Aquincum.
Z czasem wokół wojskowej osady w sposób naturalny zaczęła powstawać i rozwijać się osada cywilna. W 194 roku naszej ery Aquincum było zamieszkane przez 30000 żołnierzy i 15000 - 20000 cywili. Wtedy też osada była stolicą Niższej Panonni – prowincji rzymskiej. Dzięki przeprowadzonym pracom wykopaliskowym można podziwiać ruiny budowli rzymskich, które świadczą o przeszłości Óbudy. Zachowane fundamenty murów i podziemny system kanałów wodnych dają dobre pojęcie o topografii Aquincum. Najpiękniejsze z ruin to amfiteatr przeznaczony dla 16000 ludzi, który zespalał życie społeczne osady wojskowej i cywilnej.
Węgrzy przybyli na tereny Basenu Karpackiego w latach 895-896. Miasto zostało przejęte przez Hunów i nazwane Óbudą. Również osiedlający się w dolinie Panonni Węgrzy uznawali Óbudę za główne miasto. Ważnym ośrodkiem stała się za czasów panowania węgierskiej dynastii Arpadów. W latach 997-1301 była stolicą Królestwa. W roku 1241 została zniszczona w wyniku najazdu Tatarów. Została odbudowa i ponownie przeżywała swoją świetność w latach 1308-1382. W roku 1343 król Ludwik Wielki przekazał osiedle matce Królowej Elżbiecie.
Pod koniec XIV wieku Óbuda, w wyniku rozkwitu budańskiego zamku, straciła na znaczeniu. W latach 1541-1868 osada, tak jak i całe Węgry, dostała się pod panowanie tureckie. Óbuda została zniszczona, mieszkańcy wyparci przez armię turecką, a jej nazwa na ponad sto lat została zapomniana.Po zwycięstwie nad nawałą turecką osiedlili się tu z powrotem Węgrzy. W roku 1874 Óbuda przestała istnieć jako samodzielna osada w wyniku włączenia jej w struktury Budapesztu.
Óbuda chlubi się także pamiątkami związanymi z rodziną Zichich, która w II połowie XIX wieku szczególnie zasłużyła się dla Óbudy. Z tego okresu pochodzi barokowy Pałac (jeden z czterech największych na Węgrzech) – dziś muzeum historyczne Óbudy, klasztor i Rynek Główny, który dzisiaj uznawany jest za kwintesencję charakterystycznej zabudowy Óbudy. Osada Békásmegyer została przyłączona do Óbudy dopiero w roku 1950. Powstała w XIII wieku. Na przełomie XVIII i XIX wieku przybyli do Békásmegyer osadnicy niemieccy i zamieszkiwali w niej wspólnie z Węgrami. Wtedy też powstała niemiecka nazwa tej osady - Knokendorf. W roku 1946 dziewięćdziesiąt dwa procent ludności pochodzenia niemieckiego zostało wysiedlonych. Do dzisiaj pozostała jednak charakterystyczna zabudowa i pamiątki świadczące o historii tej osady. Zmiany ustrojowe po roku 1989, a zwłaszcza dzięki rodzącej się samorządności dzielnic, wsi i miast mniejszości narodowe ponownie otrzymali prawo reprezentowania swoich interesów. Dzisiaj osada ta kojarzy się głównie z wielkim osiedlem budynków - bloków mieszkalnych wzniesionych w latach 1976-1984. Początkowo ich mieszkańców uważano za obcych, dopiero z czasem wkomponowali się w społeczeństwo Óbudy. Blokowisko zamieszkuje 50 000 ludzi. Óbuda-Békásmegyer położona jest na prawym brzegu Dunaju, w północnej części Budapesztu. Zajmuje powierzchnię 40 km kwadratowych, a zamieszkuje ją 140 000 mieszkańców. Jest drugą co do wielkości dzielnicą Budapesztu. Na znacznej długości jej naturalną granicę stanowi rzeka Dunaj. W przeszłości na jej terenie rozwijał się przemysł stoczniowy i włókienniczy. Zmiany ekonomiczne doprowadziły jednak do upadku stoczni. Rzeka stanowi wspaniałe zaplecze rekreacyjno - sportowe. Większość ośrodków wypoczynkowych, campingów i hoteli położonych jest nad rzeką. Deptak spacerowy na brzegu Dunaju stanowi miejsce niedzielnych pieszych i rowerowych spacerów budapesztańczyków.